Marja kreeg een depressie na de bevalling
3 oktober 2018Je krijgt een baby maar je voelt je niet zweven op een roze wolk. Sterker nog, je hebt gevoelens van schaamte, paniek en tekortkoming. Marja Schutte bleek na de geboorte van haar dochter een postnatale depressie te hebben. Daar vertelde ze woensdag openhartig over in Bij Jorieke. Ze ging door een donker dal waar ze langzaam uit omhoog mocht klimmen.
Onwerkelijk
De actieve bevalling van haar dochter ging heel snel. "Na de bevalling was ik echt wel blij, maar ik barstte niet in tranen uit, terwijl ik dat wel meer had verwacht", vertelt Marja woensdag bij Groot Nieuws Radio. "De momenten dat ze op mijn borst werd gelegd en ging drinken, vond ik heel bijzonder. Toen ik naar mijn dochter keek, vond ik het heel onwerkelijk. Je hoort wel eens van moeders dat de baby er meteen bijhoort of dat ze hun bevalling snel vergaten, maar dat was bij mij totaal niet zo. Ik voelde me ook niet meteen moeder."
Ook herkende Marja zich niet in de blijdschap van mensen die op bezoek kwamen. "Mijn ouders en schoonouders waren zo blij. Ik was ook wel blij, maar niet zo blij als zij waren. Ik had zoiets van: ja, ze is er, punt. Het was echt met mijn verstand, maar het drong niet door naar mijn hart."
Dromen en nachtmerries
In de kraamweek begonnen voor Marja de nare dromen en nachtmerries. "Toen begon de ellende echt", vertelt ze. "Dat heb ik toen ook gedeeld met mijn kraamverzorgster. Ze zei dat het de hormonen zijn die met je aan de haal gaan. Ze waaschuwde wel mijn man en moeder om me goed in de gaten te houden." Een van de dromen was dat haar dochter van het bed afviel en dat ze er niet bij kon, ze bleef maar vallen. Ook droomde ze dat ze op haar dochter was gaan liggen.
Bang om te verliezen
"Ik werd zo overspoeld door alles wat er was gebeurd en wat er bij kwam kijken, dat ik bang was om haar te verliezen. In mijn ouderlijk gezin hebben we ook verlies meegemaakt. Mijn broer is overleden toen ik zes was. Ik dacht dat verwerkt te hebben, maar als je moeder wordt, komt er een hele andere beleving bij. Dat ontdekte ik later in de therapie, ik kon me meer in mijn ouders verplaatsen. Ik dacht dat als ik me niet te veel hecht aan mijn kind, dan doet het ook niet zoveel pijn als ik haar misschien verlies. De psycholoog liet me zien dat niet een reële angst was."
Het hele gesprek met Marja Schutte kun je hier terugluisteren.
Beeld: Marja Schutte
