Hester en Christien delen hun adoptieverhaal: "Er was altijd een diep gemis"

Het onderbelichte verhaal van een diep gemis

Hester benadrukt hoe belangrijk het is om het hele adoptieverhaal te vertellen. "Ik denk dat adoptie heel lang het ondergeschoven kindje is geweest. Ik merk zelf de behoefte aan het echte verhaal. Hoe is het écht geweest?"

Ze legt uit dat de buitenwereld vaak een positief beeld schetst van adoptie, waarbij de negatieve emoties en ervaringen worden ondergesneeuwd. "Maar je hebt het toch zo goed en je bent toch in een fijn gezin grootgebracht? De onderliggende boodschap is: waar doe je moeilijk over? Aan de ene kant is dat ook heel duidelijk zo. Ik ben heel blij dat ik hier ben en ik heb hele fijne adoptieouders. Maar er was altijd een diep gemis. Juist over dat diepe gemis praat je niet makkelijk. Hoe vertel je erover als je nauwelijks weet dat het er is?" 

Christiens zoektocht naar identiteit

Christien werd geboren in India en kwam op vijftien maanden leeftijd naar Nederland. Al op jonge leeftijd merkte ze dat er iets anders was aan haar leven. Zij had een donkere huidskleur en haar adoptieouders niet. Mensen maakten daar vaak opmerkingen over. Deze opmerkingen en haar eigen gevoelens brachten haar al jong in verwarring. Ze voelde zich vaak niet helemaal thuis: "Er was met name een diep gevoel van het niet goed weten wie je bent. Ik was als kind een heel lief en aangepast meisje, maar ten diepste ook heel angstig. Ik heb heel snel geleerd om een muur om mezelf heen te bouwen en vond maniertjes om mezelf staande te houden."

In haar puberteit begon Christien zichzelf grote levensvragen te stellen: waar kom ik vandaan? In haar zoektocht kwam ze al snel uit bij de ene dichte deur na de andere. "Mijn moeder wou mij niet. Daar probeer je in je hoofd dan de meest positieve versie uit te halen: mijn moeder wou mij niet, maar dat is omdat ze geen toekomst voor me zag. Ze heeft het uit liefde gedaan. Die gedachte kan ik ook vasthouden, dat was de enige mogelijkheid. Maar tegelijkertijd doet het ook heel veel pijn, want ik ben wel afgestaan."

Geborgenheid in God

De pijn van het afgestaan zijn, bleef sterk aanwezig in haar leven: "Ook als je opgroeit in een liefdevol gezin en hele lieve vriendinnen en een man hebt, blijft toch dat hele diepe gevoel van: je mag er niet zijn. Dat blijft hoe dan ook overal tussendoor sijpelen."

In het omgaan met die diepe pijn vond Christien veel steun in haar geloof. "Er is heel veel weggevallen, maar God is er altijd geweest in mijn leven. Daarin heb ik heel veel geborgenheid en vrede gevonden." 

Hester ontdekte dat ze ontvoerd en gestolen was

Ook Hester worstelde jarenlang met een gevoel van niet thuishoren, maar haar zoektocht naar antwoorden bracht een verrassende wending. "Op een avond was het alsof God op mijn hart legde van: als je op zoek wilt gaan, dan moet je dat nu doen. Toen heb ik een DNA-test aangevraagd." De resultaten van de test lieten niet lang op zich wachten. Al snel matchte Hester met een nicht, die haar vertelde dat haar tante bevallen was van een tweeling waarvan een kindje was verdwenen. Dat verdwenen kindje bleek Hester te zijn.

Wat Hester ontdekte, was schokkend: ze was als kind ontvoerd. Haar biologische moeder was verteld dat ze overleden was, terwijl haar adoptieouders dachten dat ze vrijwillig was afgestaan. De waarheid voelde voor haar als een bevestiging van waar ze altijd naar zocht: "Ik voelde gelijk dat het klopte. Ik heb altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Dit was zo'n bevestiging daarin."

Twee keer gewenst

De ontmoeting met haar tweelingzus was een bijzonder moment voor Hester. "Toen ik mijn zus ontmoette, voelde ik dat ik mijn hele leven met een half hart geleefd had. Nu was mijn hart compleet." De onzekerheid die ze jarenlang had gevoeld, viel plots weg. "Ik was altijd super onzeker, maar nu heb ik zoveel zekerheid en een grond onder mijn voeten. Ook al zou ik mijn familie nooit meer zien, ik ken mijn verhaal. Dat geeft zoveel rust."

Hoewel de ontdekking dat ze was gestolen heftig was, gaf het haar ook troost: "Het feit dat ik gestolen ben, vind ik heel erg, maar ik vind het zo mooi dat ik twee keer gewenst ben. Het is niet de keuze van mijn ouders geweest om mij weg te doen. Ik ben gewenst geweest bij mijn biologische ouders én bij mijn adoptieouders."

Wil je meer horen over de verhalen van Christien en Hester? Luister dan de hele aflevering hieronder terug! Ze praten onder andere over hoe ze nu naar adoptie kijken, welke steun het geloof geeft en we praten over het 'oertrauma' dat geadopteerden in zich dragen.