Bram Dijkstra-Geuze noemt zich een struikelend volger van Jezus: 'God laat écht niet los'

Struikelende voorganger

Op zijn negentiende deed Bram belijdenis, maar hij kwam pas jaren later écht tot geloof, toen hij zesentwintig was. "Mijn vader overleed toen aan kanker. In de twee jaar na zijn overlijden ging het steeds slechter met me, tot ik op een gegeven moment overspannen thuis kwam te zitten. Ik logeerde in die tijd bij mijn moeder, en op een gegeven moment ben ik 's nachts op mijn knieën gegaan. Ik geloofde niet dat ik zo verder kon in mijn leven, en bad dat ik graag met God verder wilde. Ook had ik opeens een verlangen dat ik graag iemand naast me zou willen hebben staan." Binnen een week leerde Bram zijn vrouw kennen, en ging het snel beter met hem.

Met vallen en opstaan, dat wel. Op Twitter noemt Bram zichzelf dan ook 'struikelend volger van Jezus'. "Er is geen andere manier voor mij. Als ik iets wil maken van mijn leven moet ik achter Hem aan. Strompelend. Dat gaat het hele leven door. Soms heb je nu eenmaal het gevoel dat de afstand groter wordt. Het gaat niet in een rechte lijn." Kan dat wel als je voorganger bent? "Ik denk en hoop van wel. Het is ook de praktijk van veel gemeenteleden. Ik ben zeker over Jezus, dat is het probleem niet, maar het gaat niet altijd vlekkeloos. Ik vergelijk het met mijn eigen relatie: je komt altijd weer thuis."

Falende vader

Bram is inmiddels vader van drie kinderen, en zijn oudste zoon Jozef heeft autisme. Dat gaat nu heel goed. "Toen hij twee was, begon mijn vrouw iets te merken. Je komt dan in het proces terecht dat je je kind opnieuw moet leren kennen. Dat is heel heftig. Voor ons gevoel schoten we echt tekort. Hij had wel vijf of zes paniekaanvallen op een dag, we wisten niet wat we moesten doen. Je wilt hem zo graag helpen, maar je weet niet hoe. Je hebt op die momenten echt het gevoel dat je je kind kwijtraakt. Thuis ging het zo slecht, dat hij opgenomen moest worden. Dat voelt echt als falen."

"Ik was in die tijd continue aan het bidden. Zelfs dat hij genezen zou worden, maar je weet wel beter. Wij moesten zelf genezen en die weg als gezin met hem vinden. Die genezing kwam gelukkig ook. Dat heeft ons drie, vier jaar gekost." Jozef is nu twaalf jaar en gaat naar de mavo. "God voelde niet dichtbij in die tijd, maar dat was Hij juist wel. Je bent op zo'n moment met zoveel andere dingen bezig, dat je dat niet ziet. Dat komt achteraf." Bovendien leert Bram veel over zijn geloof van zijn zoon met autisme. "Jozef leert mij dat God écht niet loslaat. Op dezelfde manier zoals God geduld heeft met ons, moeten wij ook geduld met elkaar hebben."

Luister hier het hele gesprek met Bram Dijkste-Geuze terug: