Van voorganger naar coach: Olaf ten Napel blijft dichtbij mensen staan

Samen dragen

Het coachen voelt voor Olaf als een logisch vervolg op zijn jaren als voorganger. Hij ziet het als een kans om meer een-op-een met mensen op te trekken. “Naast het podiumgedeelte waar je vooral mag inspireren, geniet ik ook heel veel van die een-op-een trajecten. Het samen met iemand stilletjes de natuur opzoeken en daar iemand laten praten en samen de moeite mogen dragen.”

Olaf ziet een belangrijke les in het leven: dat we elkaar nodig hebben, juist in de moeilijke momenten. “Als het leven alleen maar van hoogtepunt naar hoogtepunt gaat, raak ik meer en meer geïsoleerd in mijn eigen leven. Maar juist wanneer ik met littekens te maken heb, dan ontstaat er ruimte voor de ander om naast je te staan.” 

Verlengstuk van een roeping

Olafs roeping voor dominee begon al vroeg. Op zijn veertiende maakte hij een bewuste keuze om Jezus te volgen, en sindsdien wist hij wat hij wilde doen: “Vanaf toen had ik maar één verlangen: ik wilde theologie studeren en meebouwen aan Gods koninkrijk. Het had me zoveel gebracht op die leeftijd, dat het een heel diep verlangen was om mensen ook met die liefde vertrouwd te maken.”

Voor Olaf voelt het coachen niet als een compleet nieuwe rol: “Coach zijn voelt gek genoeg opnieuw als een roeping, maar ook als een verlengstuk van wat ik altijd al gedaan heb. Het voelt voor mij minder als een bladzijde omslaan en iets heel nieuws doen, maar het is als het ware een nieuw speelveld dat mij wordt gegeven om invulling te geven aan diezelfde roeping.”

Opgroeien met een hart voor anderen

Olaf leerde al jong hoe belangrijk het is om naast mensen te staan die het moeilijk hebben. Zijn ouders zetten zich altijd in voor anderen, zowel met hun tijd als met hun middelen. “Ik heb geleerd om naast het lijden te staan. Mijn ouders gingen het lijden van anderen niet uit de weg, maar waren daar juist van betekenis. Het leven draait niet alleen om mij en mijn eigen geluk, maar uiteindelijk mag je het leven samen met anderen leven.”

Wat Olaf nu doet, ziet hij niet als een groot verschil met zijn werk als voorganger. Hij legt uit: “Stiekem hoop ik dat het verschil niet al te groot hoeft te zijn. Ik ben nogal gecharmeerd van het model dat je ook vaak in het Nieuwe Testament vindt: het algemeen priesterschap. Dat waar ik ga, ik uiteindelijk ook ga als iemand die gezonden is om de liefde van God zichtbaar te maken op een gebroken aarde.”

Jezus ook buiten de kerk centraal stellen

Voor Olaf is het duidelijk: zijn geloof is niet gebonden aan een functie of een gebouw. Of hij nu voorganger is of coach, hij blijft dezelfde missie volgen. “Als christelijke coach hoeft dat onderscheid niet al te groot te zijn. Behalve dat ik niet altijd met Bijbelteksten sta te wapperen als mensen daar niet om gevraagd hebben. Maar ik bid wel voor ze en ik ben me er ook van bewust dat ik niet alleen de ontmoeting aanga. Jezus staat tussen ons in. Het is niet zo dat Jezus er alleen bij is wanneer je heel expliciet dat petje van voorganger draagt. Jezus woont in mij en waar ik mensen ontmoet, mag ik die liefde meenemen.”

Het hele gesprek met Olaf kun je hieronder terugluisteren!