Van depressie en eenzaamheid naar hoop en uitzicht: Het verhaal van Jonny Geurtsen

Druk en depressie

Enkele jaren na de Tweede Wereldoorlog groeide Jonny op als oudste dochter in een gezin van vier kinderen. Als een van de weinigen van haar klas mocht ze naar het gymnasium. Maar daar kwam ze in aanraking met een compleet andere cultuur dan thuis. De druk en stress waren hoog en ze gleed langzaam in een depressie.

Ze werd meerdere keren opgenomen, ook in een gesloten inrichting. Toen ze daarheen ging, wist ze niet dat het om een gesloten opname ging: "Ik kwam daar binnen en toen werd mijn paspoort ingenomen. Dat vond ik al wel een beetje raar. Later hoorde ik van medepatiënten dat ik niet zomaar weg kon. Dat vond ik helemaal niks."

Bidden in de isoleercel

Na een paar dagen deed ze een poging om te ontsnappen: "Toen ben ik teruggaan liften naar mijn kamertje in Utrecht. In mijn onnozelheid dacht ik: nu ben ik vrij." Maar dat was absoluut niet het geval. Niet veel later stond de politie voor haar deur en werd ze weer teruggebracht naar de instelling. Daar belandde ze in een isoleercel onder een spanlaken: "Dat was heel naar. Het is een soort dikke, ruwe deken waar je naakt onder wordt gelegd. Aan je voeten en polsen word je vastgebonden."

Op dat moment begon ze te bidden: "Ik was kerkelijk opgevoed, dus ik had wel respect voor God hoewel ik niets meer met Hem had in die jaren. Maar op dat moment ben ik echt tot God gaan roepen." Haar gebed werd onverwachts beantwoord toen een psychiater haar vrij liet.

Kleine lichtpuntjes

Het was een regelrechte beantwoording, maar Jonny was haar gebed op dat moment alweer vergeten. Ze pakte haar leven weer op, trouwde met een goede man en werd moeder van haar eerste kindje. Steeds meer mensen in haar omgeving begonnen over God te praten, maar dat geloofde Jonny niet zo. Door allerlei kleine gebeurtenissen raakte Jonny steeds enthousiaster over het geloof: "De doorslag kwam door mijn broer Wim. Hij getuigde heel veel over zijn geloof."

Enorme mantel van liefde

Bij de doop van haar dochter beloofde Jonny om haar in het geloof op te voeden, maar ze worstelde met haar eigen geloofsbeleving: "Die avond in bed dacht ik: ik kan dit helemaal niet, want ik weet niet eens precies wat ik geloofde. Toen riep ik echt naar God: als het waar is wat Wim zegt, dat U echt te kennen bent en dat u antwoord geeft als ik U zoek, doe dat dan nu maar."

En dat gebeurde: "Niet dat ik een duidelijke stem hoorde, maar ik kreeg heel duidelijk in mijn gedachten: 'Ik ben God De Schepper, dit kind heb Ik geschapen. Het is in de eerste plaats Mijn kind en jij mag helpen met het opvoeden. Wees maar gerust.' Er kwam een enorme mantel van liefde en geruststelling om me heen. Dat was geweldig!"

Wil je meer weten over het verhaal van Jonny? Luister dan het hele gesprek hieronder terug of bestel haar boek via deze link.