Simeon van Dam: "Zoek niet alleen Gods leiding, maar Zijn hart"

Een moeilijke jeugd

Simeon had een gelukkige jeugd. Maar toen hij twaalf jaar oud was, veranderde alles. Zijn moeder werd ziek en kreeg na een operatie een stoma. Wat volgde, waren jaren vol complicaties en nieuwe operaties. Na een tijdje werd duidelijk dat haar lichamelijke klachten voortkwamen uit een onverwerkt trauma. Haar gezondheid verslechterde niet alleen fysiek, maar ook mentaal.

“Mijn moeder veranderde langzaam in een patiënt die een psychiater nodig had", vertelt Simeon. "Soms kon ze niet de moeder zijn die ze wilde of moest zijn." Thuis was er veel onrust en op school ging het ook niet goed. Simeon trok zich steeds meer terug in zijn eigen wereld en werd steeds eenzamer.

Klaar met het leven

Hoewel hij christelijk was opgevoed, had Simeon op dat moment niets meer met het geloof. “Ik ging voor de vorm mee naar de kerk, maar ik kon er niks mee. Ik snapte het niet en God betekende niks voor me. Ik liet het geloof helemaal los.”

Totdat er iets bijzonders gebeurde. Simeon was zestien en zat op zijn kamer. “Thuis ging het weer helemaal mis, school liep niet en ik was het zat. Niet dat ik suïcidaal was, maar ik was gewoon helemaal klaar met mijn reven. Ik zocht iemand om de schuld te geven en dacht aan God. Ik herinnerde me de Bijbelverhalen over hoe God de wereld had gemaakt en besefte: als God mij heeft gemaakt, dan heeft Hij iets niet goed gedaan. Dus ik zei: ‘God, als U er bent, laat dan maar eens wat van U horen.’”

Een stem van licht

Tot zijn verbazing kreeg Simeon een antwoord. “Ik hoorde een stem. Niet met mijn oren, maar van binnen. Die stem was licht. Echt puur licht. Het was alsof ik door dat licht mezelf kon zien en ik ontdekte een enorme zwarte leegte in mij. Maar dat licht vulde mij helemaal op. Ik wist meteen: dit is God. Hij zei tegen mij: ‘Hoe gaat het met je?’” Dat moment veranderde alles voor hem. “Zoveel mensen vragen hoe het met je gaat, maar als God het vraagt, is dat heel anders. Het was zo echt, nog echter dan dat ik hier nu met jou praat.”

Simeon kwam tot drie conclusies. “Ten eerste: God is geïnteresseerd in mij. Hij vroeg aan mij hoe het met me ging. Tot dan toe zag ik Hem als een verre God, ergens op een troon in de hemel. Maar ineens was Hij in mijn kamer. Ten tweede: God is niet boos op mij. Hij had alle reden om te zeggen: ‘Kijk eens wat je er zelf van gemaakt hebt’, maar dat deed Hij niet. Hij wilde alleen weten hoe het met me ging. En ten derde: God verlangde naar een antwoord. Hij wilde dat ik mijn leven met Hem ging delen.”

Het leven delen met God

Vanaf dat moment begon Simeon stap voor stap zijn leven met God te delen. “Als ik op de fiets zat, praatte ik met Hem over mijn dag. Over wat er goed ging, maar ook over mijn frustraties. En ik zag steeds meer Zijn hand in mijn leven. De manier waarop ik mijn vrouw leerde kennen, hoe ik bij de politie terechtkwam – alles was een puzzelstukje dat Hij in elkaar legde.” Toch bleef God lange periodes helemaal stil. Simeon deed zijn uiterste best om zijn roeping te vinden, maar hij kwam maar niet verder.

Totdat hij leerde dat het niet altijd gaat om het zoeken naar God leiding, maar veel vaker om het zoeken naar Zijn hart:  "God is liefde en God is ook een Leidsman. Hij wil ons leiden, want dat is wie Hij is. Maar als ik alleen maar verlang naar Gods antwoorden of Gods leiding, dan kan ik God Zelf nog steeds links laten liggen. Dan ben ik alleen maar blij met wat God doet en niet met wie Hij is. God wil Zelf gekend worden, dat is Zijn diepste verlangen."

Opnieuw had Simeon een bijzondere ontmoeting met God. Een moment waarover hij zelf zegt:  “Al zou ik de rest van mijn leven niks meer doen, dan is het nu goed.” In die tijd begon hij ook aan het schrijven van een bijzonder boek. Daarover hoor je meer in de rest van het gesprek, dat je hieronder terug kunt luisteren!