Wilma Veen over haar nieuwe hart en de kracht van Pasen: "Dankzij Zijn genade heb ik het leven weer volop gekregen"

Volop leven gekregen

Toen Wilma hoorde dat er een donorhart voor haar beschikbaar was, zakte ze letterlijk door haar knieën. "Ik ben op mijn kamer op het vloerkleed gezakt en ik ben heel hard gaan huilen," vertelt ze. Hoewel dit goed nieuws was, betekende het ook het begin van een intens spannende periode begon. Wilma moest haar leven letterlijk in Gods handen leggen.

Die operatie is inmiddels alweer een tijdje achter de rug. En het herstel gaat goed, al is het wennen. Ze betrapt zichzelf er regelmatig op dat ze nog steeds checkt of haar hart goed klopt. Dan herinnert ze zich weer: dit is niet meer het oude hart. Dit is een nieuw begin. "Er zijn zoveel momenten geweest dat tegen mijn man en kinderen werd gezegd: ze gaat het niet halen. Maar dankzij Zijn genade heb ik het leven weer volop gekregen."

Een persoonlijke stille week

De periode rond de operatie voelde voor Wilma als een persoonlijke Stille Week: "Je krijgt allemaal onderzoeken om te checken of je deze operatie aan kunt. Als overal groen licht is, dan pas word je naar de operatiekamer gereden. Die hele periode was als een soort Stille Week. Je weet gewoon: er gaat iets gebeuren waarbij het gaat om dood en leven. En dan realiseerde ik me constant."

Na de eerste operatie volgde er onverwacht nog een tweede. Wilma vertelt hoe ze vlak voor haar tweede operatie dacht dat ze het misschien niet zou redden. “Toen stapte ik over op de operatietafel en toen dacht: nu ga ik misschien toch nog echt dood. Maar van tevoren was het woord van de Heer in mijn hart van: leer het. Durf je je leven los te laten? Dat je zegt, je zingt het, maar kun je het ook?”

Pasen wordt persoonlijk

Vlak voor die tweede operatie, dacht Wilma aan het Paasverhaal: "Ik dacht steeds aan Pasen. Jezus ging vrijwillig. Hij had kunnen zeggen: "Toch maar niet, we vinden een andere oplossing." Maar Hij ging er gewoon doorheen, ondanks de mishandelingen. Bij mij waren ze heel lief en invoelend en kreeg ik verdoving. Bij Hem niet. Dat deed Hij allemaal om mij nieuw leven te geven."

Juist daarom kijkt ze met dubbele gevoelens naar dit weekend. Want hoewel het een feest van vreugde is, komt het bij haar ook hard binnen. "Ik zie uit naar dit weekend, maar ook weer niet. Omdat ik dan opnieuw meebeleef hoe diep Jezus ging. Maar zondag, dan staat Hij op."

Gods nabijheid in het donker

Die hoopvolle zondag is voor Wilma nu éxtra bijzonder. Ze voelt letterlijk hoe het licht haar leven binnenkomt. Ook in de donkere momenten, op de operatietafel en in het ziekenhuisbed, merkte ze dat God dichtbij was. "Dan komt de Heer toch daar om Zijn licht te laten schijnen. En dat licht betekent dat je je niet zo zwaar voelt, dat er rust is, dat er vrede is."

Dat is wat haar door alles heen gedragen heeft: de zekerheid dat er Iemand is die haar vasthoudt. En dat is ook haar boodschap voor iedereen die zich overweldigd voelt: je hoeft het niet alleen te doen. "Als je gelooft dat God de bron van licht is en Hij zegt: 'Ik ben bij je', dan is er ook licht in die donkerte."

Lente in haar leven

Inmiddels begint Wilma aan haar revalidatie. Ze moet alles weer opnieuw leren en gaat weer oefenen met lopen en fietsen. Deze periode noemt ze lente in haar leven. Want het voelt als een nieuw begin: "Ik weet één ding zeker: ik heb gewoon nieuw leven gekregen. En dat leven hebben we allemaal vandaag gekregen."

Juist daarom wil ze dit jaar Pasen vieren. Niet alleen omdat het moet, maar omdat het mag. Omdat Jezus leeft en omdat zij leeft. "Linksom of rechtsom, we gaan het vieren! Samen met mijn man en kinderen ga ik avondmaal houden en vieren dat Jezus leeft. En dat ik daardoor ook kan leven."