Gerdine Blom ervaarde een hemels perspectief in het diepste verdriet

Het onverwachte verlies van een kind

In een paar uur tijd verandert hun leven voorgoed. Gerdine beschrijft de verbijstering, het verdriet en het schuldgevoel waar ze doorheen gaat. "Ik voelde me schuldig dat ik het niet had gezien", vertelt Gerdine. De oorzaak van Miriams plotselinge overlijden was niet meteen duidelijk. "Ik dacht eerst dat ze was gestikt. Ze lag met haar hoofd in het kussen. Eerst denk je: waarom heb ik zo'n goedkoop kussen gekocht, ze kon daar vast niet in ademen. Ik had haar ook een hapje brood gegeven, maar toen is ze gaan liggen zonder het helemaal te hebben doorgeslikt. Ik dacht dat ze daarin was gestikt."
 
Pas een dag later hoorde Gerdine dat de oorzaak een bloedvergiftiging was. Dat gaf opluchting, maar de schuldgevoelens bleven knagen. "Nog steeds denk ik soms: als ik haar nu meer water had gegeven, hadden we het dan zo lang kunnen rekken dat ze het gered had?" Uiteindelijk kreeg ze later van een arts in Nederland de medische verklaringen die lieten zien dat het niet haar schuld was: "Die bevestiging had ik echt nodig, want het bleef me aanklagen."

Gods stem in de chaos

Toen Gerdine met haar dochter naar het ziekenhuis ging, was er complete chaos. Ze ging naar de eerste hulp, maar daar konden ze niet terecht omdat Miriam naar de pediatrie moest. Toen ze vervolgens bij de pediatrie aankwam, werd hen gezegd dat ze weer naar de eerste hulp moesten. Door de angst over het leven van haar dochter, was dit een verschrikkelijk spannende situatie. Elke seconde telde.

Gerdine herinnert zich dat rondom het ziekenhuis rende, op zoek naar waar ze moest zijn. Middenin die chaos hoorde ze voor het eerst in haar leven de stem van God. "Het voelde alsof ik bij mijn schouders werd vastgenomen. Toen hoorde ik heel duidelijk een stem die zei: 'Wat is uw enige troost in leven en sterven?' Het was alsof God zei: 'focus je op wat je enige troost is'." Het antwoord op die vraag wist ze meteen: haar dochter was veilig bij Jezus. Tien minuten later werd Miriam dood verklaard, maar de ervaring van Gods stem gaf Gerdine de troost en kracht die ze nodig had.

Een nieuw perspectief

"Het is eigenlijk net zo als bij een bevalling", vertelt ze, "Als je heel veel pijn hebt en je moet nog even doorzetten, dan kan een verloskundige je er doorheen trekken door je te laten focussen op het leven. Dat perspectief is onze troost: op dit moment doet het pijn, maar je moet verder kijken, er is eeuwig leven.”

Een dag later was er weer een bijzonder moment, toen Gerdine naar het mortuarium moest. Dit was de moeilijkste taak van haar leven. Ze omschrijft het mortuarium in haar boek als 'een ijskoude hel'. Maar juist buiten dat mortuarium, midden op een bloedhete zomerdag, gebeurde er iets dat haar troost bracht. "We keken omhoog en opeens zagen we een klein wolkje dat naar de zon ging." Die wolk bleef voor de zon staan en zorgde voor een schaduw, precies op de binnenplaats van het mortuarium.

Tranen uit de hemel

Wat daarna gebeurde, was voor Gerdine een teken dat God bij haar was. "Toen voelden we opeens dat het begon te regenen. We zeiden niks tegen elkaar, maar later hadden we het erover en zeiden we tegen elkaar dat het de tranen van God waren. Zo voelde dat."

Even later brak een enorme bui los. "Toen kwam er echt een stortbui. Voor mijn gevoel ben ik helemaal natgeregend door Gods tranen." Deze ervaring maakte het voor haar iets makkelijker om terug te keren naar het mortuarium. "Het voelde minder zwaar, omdat we het samen met God hebben gedaan."

Wil je meer horen van dit indrukwekkende verhaal? Luister dan het hele gesprek hieronder terug! Gerdine deelt nog meer bijzondere momenten waarin ze aan Gods genade mocht vasthouden.