Matthijs Vlaardingerbroek over het taboe van de twijfel

Voor Matthijs is het lijden in de wereld geen directe aanleiding geweest voor twijfel aan God. "Ik vind het zelf hypocriet, maar pas toen het lijden in mijn eigen wereld kwam, begonnen de eerste steentjes in mijn geloofshuis los te laten", vertelt Matthijs in Bij Jorieke op Groot Nieuws Radio. "Onze dochter Katie was veertien toen ze de ziekte van Crohn kreeg. We leefden in een achterstandswijk en leefden van giften. Mensen om ons heen hadden veel problemen. We werken heel hard en toen werd zij ook nog ziek. Ik zei: God, ik ben zo hard voor u aan het werk. U hoeft maar te knippen met uw vingers en dan is het voorbij. Het was moeilijk om daar een goed antwoord op te vinden."

"God is zo groot dat we geen compleet beeld van Hem kunnen maken in ons hoofd", aldus Matthijs. "We maken een soort schilderij in ons hoofd van God." Zo zijn er katholieke, evangelische, hervormde en baptistische godsbeelden. Zelf had Matthijs een evangelisch godsbeeld, van een liefdevolle Vader, maar ook van een God waar hij bang voor was. "Dat werd mijn breekpunt. Ik wilde niet meer bang voor Hem zijn. We leefden van giften. Als er dan minder binnenkwam, vroeg ik me af of ik die week iets verkeers had gedaan waardoor ik gestraft werd. Ik was erg bezig met hoe ik God kan behagen, omdat ik van Hem hield, maar ook uit angst."

Matthijs stond op het punt om God los te laten, al paste dat niet bij alle rollen die hij had. "Toen ik los had gelaten, werd het stil en hoorde ik God niet meer. Voor het eerst in mijn leven was ik buiten mijn christelijk geloof en kon ik het niet meer pakken. Ondertussen leidde ik wel de gemeente.

Uiteindelijk vond Matthijs God wel weer terug. Dat hoor je in dit hele gesprek in Bij Jorieke, dat je hier kunt terugluisteren.