Martijn en Rianne verloren hun ongeboren dochter: "Wij verloren de strijd, maar zij heeft rust"

Het overlijden van Sifra gebeurde nog maar drie maanden geleden. Toch wilden Martijn en Rianne graag hun verhaal delen. Rianne: "Verhalen van anderen hebben wij in deze tijd enorm geholpen." Martijn: "En onze ervaring hier doorheen is echt: Wat je ook meemaakt, God is erbij."

Geen hartslag meer

De zwangerschap verliep vlekkeloos tot drieëntwintig weken, toen Rianne buikpijn kreeg. Eerst dachten ze nog dat het erbij hoorde. Martijn: "Ik maakte me pas zorgen toen ik op de echo zag dat het mis was." Rianne was toen vijfentwintig weken zwanger, en voor de zekerheid werd er een echo gemaakt. Sifra's lichaam zat vol met vocht, wat de buikpijn verklaarde. Martijn: "Je voelt je dan echt machteloos." Rianne: "Maar we waren toen ook meteen in een strijdmodus, we wilden er alles aan doen om het goed te laten aflopen."

Martijn en Rianne kwamen na twee dagen terug in het ziekenhuis voor verder onderzoek, en direct bij de eerste echo was er geen hartslag meer te vinden. Rianne: "Toen braken we. Je leven staat dan echt op je kop." "Maar ook was er meteen het besef: Wij hebben deze strijd verloren, maar jij hebt rust," vult Martijn aan. "Dit is beter dan dat we haar nooit gehad hebben. De avond nadat Sifra was overleden, vroeg ik wel: Waarom moeten wij dit meemaken? Maar heel snel ervoeren we ook de rust dat ze nu bij de Vader is, die veel beter voor haar kan zorgen. Dat geeft zoveel troost."

Bevallen en begraven

Rianne moest vervolgens van Sifra bevallen, wetende dat ze overleden was. Rianne: "Het was prachtig, we hadden een dochter." Martijn: "Ik was echt opnieuw trots vader geworden. Dat intense gevoel van ouder worden wat gewoon hetzelfde als bij onze eerste dochter, ook al voelden we het verdriet." Zes intense dagen lang mochten Martijn en Rianne hun dochter Sifra thuis houden, voor de begrafenis.

Hoe kun je je eigen kind te begraven? Martijn: "Ik liep die ochtend door het park en vroeg echt: Waar is God? Geef me de kracht om mijn dochter te begraven. Ik zag een klein Meerkoetkuikentje zwemmen die heel angstig piepte, en ik voelde mij als dat kuikentje zonder vader. Toen vader Meerkoet eraan kwam, veranderde het piepje van het kuiken. Ik zag echt mezelf. God kwam erbij, en gaf me op dat moment de kracht om de begrafenis te dragen." Dat ervoer ook Rianne. "Hoe kan je die blijdschap voelen naast de pijn? Het is ongelooflijk moeilijk, maar toch voelden we echt dat God erbij was."

Luister hier het hele gesprek met Martijn en Rianne terug:

Beeld: redactie Bij Jorieke