Marije kreeg twee kinderen 'voor de overkant'

Ondanks het verdriet vertelt Marije hoe God erbij was in de tijd dat Levi en Ezra overleden. Marije schreef haar ervaringen op in het boek 'Kinderen voor de overkant'. Het boek kun je bestellen via Kameel.nl. Het gesprek met Marije kun je hier terugluisteren.

Was het snel duidelijk dat er iets mis was in je derde zwangerschap?

"Ik was bij eerste echo 9 weken zwanger. Toen wilden ze dat ik na twee weken terug zou komen. Ze zagen dat de schedel ontbrak. Ik wist gelijk dat dit ziektebeeld niet met het leven verenigbaar was. Ik wist niet zo goed hoe ik moest reageren, ik denk dat je ook een bepaald beschermingsmechanisme hebt. Daarna ben ik naar het ziekenhuis gegaan en daar de bevestiging gehad."

Wilde je de zwangerschap afbreken of uitdragen?

"Ze praten wel naar het afbreken toe, dat je thuis een tablet inneemt en na twee dagen opgenomen wordt. Dan wordt de bevalling op gang gebracht. De andere optie hebben ze ook uitgelegd. Bij het uitdragen doe je niks, waarbij de kans groot is dat het kidn tijdens de zwangerschap overlijdt."

Hoe hebben jullie die keus gemaakt?

"We zijn thuis die keuze gaan maken. Na een paar dagen besloten dat we het wilden uitdragen, onder andere door mensen die zeiden: mogen jullie bepalen wanneer het leven van dit kindje stopt? Daar zijn we achteraf heel blij mee geweest. Ergens wist ik dat God het leven heeft geschapen, Hij bepaalt het einde, ook van dit kindje. De meest logische keuze was om het af te breken, maar ik voelde dat ik geen zeggenschap heb over het einde van het leven. De medische wereld reageerde best meelevend en begripvol, we werden daar goed begeleid."

Hoe is de zwangerschap als je weet dat kindje overlijdt of kort te leven heeft?

"Er viel met de keuze om het uit te dagen een enorme last van ons af. Daarna konden we er zo van genieten. Elke dag moest bijzonder zijn. We hebben hem ook vast een naam gegeven. Het was ons derde kindje, het broertje van Eva en Boaz. Ook voor hen werd het een soort feestje."

Hoe ging het na de bevalling?

"Ik vond het zo fijn dat hij leefde. Hi kreeg meteen een mutsje op. Heerlijk om hem op je buik te hebben. Het is helemaal je kind. Mijn man zag hem voor het eerst, zo bijzonder!"

Hoe hebben jullie die 33 uur beleefd?

"Binnen anderhalf uur zijn we naar huis gegaan, de kinderen waren erbij. Je hebt geen idee hoelang je hebt. We hebben geprobeerd hem zo lang en veel mogelijk mogelijk bij ons te houden en hem zoveel mogelijk liefde te geven. Hij kreeg na een tijd epileptishe aanvullen, daar hadden we medicijnen voor gekregen. Daar werd hij rustig aan. Daarna kwam er nog een grote aanval en westen we: dit was het."

Na Levi werd je opnieuw zwanger. Hoe was dat?

"De echo vond ik heel spannend, ik was toen tien weken zwanger. Alles leek er goed uit te zien. In het ziekenhuis kregen we gezien onze voorgeschiedenis een extra goede echo. Daar bleek dit kindje een verdikte nekplooi te hebben. We wilden het niet horen, maar moesten wel."

De uiteindelijke diagnose was een hartafwijking...

"Onvoorstelbaar! Het had niets met de afwijking van Levi te maken. Toen vaststond wat voor hartafwijking er was, zeiden de artsen dat ze dit konden opereren, maar het zou een zwaar traject worden. Bij Levi hadden we de zekerheid dat hij snel na de geboorte zou overlijden. We konden hem comfort bieden. Mijn ergste nachtmerrie was dat je een kindje krijgt dat kort na de bevalling wordt weggehaald en op de IC wordt toegetakeld, en dan na een paar weken alsnog overlijdt. Toch was dat precies wat er gebeurde."