Annemarie geeft miskraambegeleiding: 'Meer aandacht voor elkaar en het stille leven'

Verlies in zwangerschap; het is iets waar nog steeds een taboe op rust. Dat taboe wil Annemarie doorbreken. Haar wens is dat we er minder ongemakkelijk over zwijgen en dat we meer aandacht geven aan elkaar en het stille leven.

Eenzaam

Het dragen van verlies door een miskraam kan heel eenzaam zijn: "Aan het begin van je zwangerschap vertel je het nog niet aan iedereen. Maar met dat je zwanger bent, groeit er ook verlangen en hoop. Dat weet soms niemand. Het gebeurt echt alleen in je hoofd of samen met je partner. Omdat het zo dichtbij jezelf is, vertel je dan ook niet snel dat het mis gaat. Het is iets heel kwetsbaars."

Je praat er niet snel over met anderen, terwijl dat juist in zo'n moeilijke periode heel fijn en helpend is. Dat is een van de redenen dat Annemarie zich zo inzet voor het bespreekbaar maken van dit onderwerp.

Zeven miskramen

Annemarie is nu moeder van twee kinderen van elf en negen jaar. Voor de oudste en na de jongste maakte ze zeven miskramen en een buitenbaarmoederlijke zwangerschap mee.

Elke vrouw beleeft een miskraam op haar eigen manier. De (emotionele) beleving kan bij iedereen heel anders zijn. Elke miskraam beleefde Annemarie ook weer anders. Bij de eerste miskraam voelde ze zich erg zoekend: "Dat was voordat ik een kindje had gekregen. Alles was nieuw, dus die miskraam was ook heel heftig. Elke miskraam heeft zo zijn eigen verhaal. De ene ging 'volgens het boekje', bij de andere wist je helemaal niet wat je te wachten staat. Je belandt in iets heel onzekers."

'Dit nooit meer'

Wanneer je keer op keer een miskraam meemaakt, geeft dat enorm veel onzekerheid: "Na een miskraam denk je: dit nooit meer. Dat heb ik ook gedacht. Je gaat dan door een diepte heen en dat is zwaar en moeilijk. Maar tegelijk kwam er ook weer hoop en denk je: misschien gaat het de volgende keer wel goed. Je hebt het totaal niet in de hand."

Dat proces van verdriet en hoop maakte Annemarie steeds weer mee. Elke positieve zwangerschapstest gaf weer hoop, maar daar durfde ze op een gegeven moment niet meer aan toe te geven: "Je weet uit ervaring dat het weer mis kan gaan. Dat gebeurde ook steeds. Het maakt dat je niet meer onbevangen bent."

In Gods hand

Als christen gelooft Annemarie dat God nieuw leven geeft. Toch is ze - ondanks al het verdriet - nooit boos geweest op God: "Ik heb me wel afgevraagd waarom: wat maakt dat het keer op keer niet goed gaat? Die vragen blijven ook wel. Misschien krijgen we daar ook geen antwoord op, daar ben ik nu ook niet meer zo naar op zoek."

Een van de dingen die Annemarie hielp, is muziek. In het bijzonder het lied 'Tot wij je zien.' Eline schreef het nummer twee dagen nadat ze zelf een miskraam kreeg. Ze gelooft dat ze het van God zelf heeft gekregen. Ook voor Annemarie betekent het veel: "Het nummer vertelt over verdriet dat er is, maar het zegt ook dat je mag weten dat het bij God is. Het is in Zijn hand. Dat geeft gewoon een stuk rust."

Het hele gesprek en het lied 'Tot wij je zien' kun je hieronder terugluisteren:

Annemarie helpt met haar bedrijf Stilbegin Coaching nu anderen met miskraambegeleiding