"Ik dacht: God maakte een fout toen Hij mij maakte"

"Ik was er echt van overtuigd dat God een fout had gemaakt toen Hij mij maakte", vertelt Evelyn donderdag in Bij Jorieke. "Het kon volgens mij niet de bedoeling zijn dat ik er op deze manier zou zijn. Ik voelde me waardeloos en zag geen doel in het leven. Ik was er immers per ongeluk."

Spasmes

Evelyn heeft snel pijn in haar spieren. "Eigenlijk loop ik chronisch met spierpijn. Aan het einde van de dag is mijn lijf op, daarom kan ik in de avonden weinig activiteiten hebben. Het is meestal weer goed als ik mezelf rustig houd en als ik geslapen heb, er is wel goed mee te leven. De spasmes hoor je misschien aan mijn stem. Ook in mijn bewegingen heb ik er last van."

"Mensen zien bij mij uiterlijke imperfectie en koppelen dat soms vanzelf aan een verstandelijke beperking", vertelt Evelyn. Ze moet vaak uitleggen dat ze geen geestelijke beperking heeft. "Als mensen denken dat je verstandelijk beperkt bent, is dat een extra bevestiging dat je anders bent."

Ge-han-di-capt

Tijdens haar basisschoolperiode werd ze uitgelachen door haar klasgenoten. "Ze gingen me napraten. Ik wist niet wat me overkwam eigenlijk, ik vond dat heel raar. Niet lang daarna kwam mijn ambulant begeleidster langs. Ik weet nog goed dat ze tegen mijn ouders zei dat het tijd is dat ik de waarheid hoor. Ze ging op haar hurken zitten, keek me recht in de ogen aan en zei: 'Evelyn, jij bent ge-han-di-capt!' Ik kan me dat nog goed herinneren, ik voelde dat vanaf toen alles zou veranderen."

Haar middelbare school noemt ze een nare periode. "Er veranderde weinig. Opnieuw was daar het uitlachen en buitensluiten. Ik hield me erg bezig met niet-opvallen. Ik probeerde zo min mogelijk mezelf te laten zien. Het zat in kleine dingen, door in pauze bijvoorbeeld water te nemen in plaats van warme thee. Bij thee heb ik meer kans op een spastische schok. (...) Ik had één vriendinnetje, dat was heel fijn."

Vriendin

Toen Evelyn zestien was, kreeg ze depressieve gevoelens. "Door geloof en therapie ging het langzaam beter. Een grote stap was toen ik naar het hbo ging. De docenten en leerlingen behandelden me daar volwaardig en als een volwassen persoon. Ik dacht dat de volwassenwereld echt anders is. Ik kreeg ook vriendinnen. Laatst zei een vriendin tegen me dat ik dacht geen bestaansrecht te hebben. Ik zocht naar bevestiging en het waard zijn. Het voelde alsof het een opoffering van hen was dat ze vriendinnen wilden zijn met mij. Alsof ze het deden vanuit liefdadigheid. Ik wilde dat compenseren: afspreken wanneer zij maar wilden en het niet aangeven van mijn eigen grenzen. Het was voor mij iets heel groots dat zij vriendin met mij wilde zijn."

Het hele gesprek met Evelyn Koelewijn kun je hier terugluisteren. Kijk op haar site onbeperktpuur.nl.