Henk Rothuizen over lijden na verlies vrouw
13 maart 2019Het is nu twee jaar geleden dat Henk Rothuizen zijn vrouw Joke verloor. In het boek 'Zelfs al ga ik' beschrijft hij zijn ervaringen en zoektocht naar Bijbelse antwoorden op de grote vragen rondom het lijden. Bij Jorieke vertelt hij meer over die bewogen periode. Naast het verdriet om het overlijden van zijn vrouw Joke ervoer hij ook vreugde in Gods aanwezigheid. "God is met mij nog niet klaar."
"Voor iemand die alleen achterblijft, zijn doelstelling en zingeving een heel genezend middel. Joke heeft mij ook altijd gestimuleerd om te doen wat je moet doen."
"Je kunt ook achter de geraniums gaan zitten. Maar Joke kende het verdriet om het verlies van je naaste al. Zij heeft haar eerste man verloren aan kanker en stimuleerde me om mijn roeping te volgen. Om door te gaan met preken en boeken te schrijven. Het boek schrijven was voor mij ook verwerking. Ik schreef van me af wat er allemaal gebeurd was en mocht daarin God weer ontmoeten. Als je God na het lijden of in het lijden ontmoet, is dat contact intiemer dan wat je daarvoor - zonder lijden - had."
Confronterend
"Er waren ook confronterende momenten. Met name de laatste weken, waarin je voortdurend terugdenkt aan de laatste weken voor het overlijden; maar ook domme uitspraken van christenen die niet weten wat ze moeten zeggen. Of wanneer je iemand ontmoet die niet weet dat ze overleden is en halverwege het gesprek naar Joke informeert, waarop je moet vertellen dat ze er niet meer is."
Henk was voorganger van een gemeente en voorzichtig aan het nadenken over zijn pensioen, toen ze hoorden dat Joke ziek was. "We hadden een goed leven," vertelt hij. "Tot je vrouw opeens ziek wordt. Ze kreeg buikpijn, waarbij we maanden dachten dat het om haar blinde darm ging. Uiteindelijk bleek er kanker in haar darm te zitten. Dan stort je wereld in elkaar."
Medische wereld
In het ziekenhuis denken ze in eerste instantie dat het operabel is. "Daar zet je dan direct je gebed en alle kansen op. Ze is vier keer succesvol geopereerd en is zelfs een jaar kankervrij geweest, maar het kwam toch terug. We hebben alles gedaan, inclusief ziekenzalving, waarvan ik als voorganger weet dat het genezing kan bewerkstelligen. Maar we waren ons er wel doorlopend van bewust dat de meeste mensen niet genezen worden. Je mag geloven dat God geneest, maar dat is geen garantie. De andere kant is ook: hoe zie je die genezing? In welk kader plaats je die? Joke is vier keer genezen door operaties. Wij scheiden vaak het medische en het geestelijke, maar ik denk dat het koninkrijk van God ons een geweldige, medische wereld gegeven heeft. God is wel degelijk aan het werk door mensen heen en door zaken die Hij gegeven heeft."
Twee maanden voor het overlijden van Joke wordt er nog een kleinkind geboren. "Ze had zich voorgenomen om de geboorte van ons kleinkind mee te maken. Haar drive was zo sterk, dat ze daar nog bij mocht zijn. Daarna wilde ze niet in dezelfde maand van de geboorte overlijden. Dat heeft ze ook nog gehaald." Het afscheidnemen was een proces, maar het mooiste afscheid was haar laatste adem: "Voor mij, althans. Ik weet niet wat zij daar bewust van meegemaakt heeft. Ik werd wakker, omdat ze onrustig was. Toen ben ik naast haar gaan zitten en heb ik wat lieve dingen gezegd. Met de woorden 'Ik zie je straks' en 'Ik geef je in de handen van de Vader' mocht ik haar weer teruggeven aan onze Vader. Dat is een voorrecht, want je hebt iemand vreselijk lief. Een heel verdrietig moment, maar ook heel kostbaar."
Het hele gesprek met Henk Rothuizen kun je hier terugluisteren.