Als je als jonge vrouw opeens weduwe wordt

Elma en Linda kennen elkaar van de vereniging Samen Alleen. "Dit is een lotgenotengroep voor jonge weduwen en weduwnaren van onder de zestig jaar," legt Elma uit.  Linda vult aan: "We ontmoeten elkaar regelmatig en wandelen dan een stuk of doen iets anders. Het is maximaal tot zestig jaar, vanaf dat je weduwe bent kan je er komen je ziet wel gauw veertig plus." Elma: "Contact is belangrijk omdat je op gegeven moment emotionele pijn voelt en daar vind je weinig erkenning voor in je omgeving het mooie is dat je elkaars verhalen kunt delen.

Elma en Linda delen hun persoonlijke verliesverhaal. Elma: "Jan was een bevlogen schipper, enthousiast vrolijk en stond stevig in het leven en wist wat hij wilde. Hij had oog voor de mensen om hem heen. Hij wilde niks liever dan varen, dat was zijn lust en leven. Voor hem was het belangrijk dat zijn vrouw mee zou gaan aan boord. Dat viel me eerst wel even tegen. Wat ik vooral had, ik was altijd dienend bezig voor anderen en kwam uit sociale omgeving van de zorg. De sociale contacten zijn beperkt aan boord, die gingen vooral op afstand.

Jan is aan boord verongelukt. Bij ons op het bedrijf zelf. We deden containers en is van drie hoog containers naar beneden gevallen terwijl we aan het laden waren en was op slag dood. Ik was zelf aan boord maar zag het zelf niet, een van onze zoons wel. Hij kwam me halen en dan maak je het hele gebeuren mee. De wereld staat stil je hebt zoiets van hoe is dit mogelijk. Je beseft opeens hoe snel je leven over kan zijn. Wat heel snel door mijn hoofd schoot dit wereldje is voorbij, het varen. Voor mij was dat dit leven samen op het schip is voorbij, wist nog niet wat ik ermee moest."

Wat is voor Linda een mooie herinnering aan haar man?"Dat hij heel spontaan was en ondernemend. Hield niet van stilzitten. Mijn man had een administratieve functie maar wilde zijn jongensdroom vervullen door om te scholen naar fietsenmaker. Hij huurde een winkelpand en startte daar een eigen zaak. Dat is te veel voor hem geweest om te regelen en organiseren heeft hij zelf een eind aan zijn leven gemaakt. Je probeert de puzzelstukjes wel in elkaar te passen maar ook omdat er geen afscheidsbrief is gevonden kom je er nooit helemaal uit wat er precies in zijn hoofd om is gegaan. Dat laat je op gegeven moment ook weer los.

Na een paar weken dacht ik het gaat wel weer maar na een tijd kwam opeens het besef en kwam de emotie in alle hevigheid naar boven."

Elma: "Ik ben zelf heel lang doorgerend en pas twee jaar later kwam bij mij dat gevoel. Ik had het schip daar woonde leefde en werkte ik. Het schip is vrij snel verkocht. Binnen de overheid had ik geen recht op urgentie omdat ik niet gescheiden was. Je liep tegen een wirwar van regels aan. Gelukkig steunde mensen in de kerk me. Zo kon ik tijdelijk in een aantal huizen woonden. Toen besloot een groep mensen in de kerk de krachten te bundelen en die hebben een huis voor ons gekocht."

Het hele gesprek met Elma en Linda kun je hier terugluisteren.

Beeld: Groot Nieuws Radio