Rouw slaat een krater in het leven, hoe ga je daarmee om?
19 november 2020Rouwverwerking is iets waar ieder mens in zijn of haar leven mee te maken krijgt en waar je misschien niet over na wilt denken voordat het zover is. In Bij Jorieke deelde contextueel therapeut Hans Groeneboer hoe we goed om kunnen gaan met rouw en verlies, door welke processen je heen gaat en wat je daarbij helpt. Carine van de Water kreeg te maken met diepe rouw toen haar 24 jarige dochter Marleen overleed en deelde haar proces en ervaringen.
Kunst van het rouwen
"Rouwen is een levenskunst waar we allemaal mee te maken hebben, je moet leren om met rouw en verlies om te gaan," legt contextueel therapeut Hans Groeneboer uit. "Je hebt natuurlijk verliezen zoals het verlies van je haren, maar ook onnatuurlijke verliezen zoals iemand aan de dood verliezen. Voor allebei de vormen van verlies heb je rouwverwerking nodig. als kleine kinderen leren om te verliezen met spelletjes mens-erger-je-niet dan leren ze al met verlies om te gaan. Dat is denk ik belangrijk voor het latere leven om ook met grotere verliezen om te kunnen gaan. Rouwen is een weg naar vrijheid. Verliezen die je meemaakt kunnen een deel van je vrijheid innemen en door te rouwen verwerf je nieuwe vrijheid om de toekomst in te gaan. Als je niet goed kunt rouwen, dan stagneert het leven. In Amerika hebben we te maken met iemand die moeilijk met verlies om kan gaan en de gevolgen daarvan zijn destructief. Hij kan een ander de gunst niet geven en zelf ook niet verder, dat maakt je onvrij."
Jij moet verder
Carine verloor haar dochter Marleen zevenenhalf jaar geleden toen ze 24 jaar oud was. "Ze stond midden in het leven, had net haar sportopleiding klaar en had al een baan. Ze stond positief in het leven en zag altijd mogelijkheden. Ze kreeg kanker en is een jaar ziek geweest. Dat jaar is echt een achtbaan geweest voor haarzelf en ons als gezin en verdere omgeving ook heel heftig geweest. In eerste instantie waren we erg gericht op het traject, de chemokuren die zouden komen en ben je gericht op genezing. Naarmate de tijd vorderde bleken er chemo’s niet aan te slaan waarvan wel gehoopt was dat dit zou gebeuren. Zo kwam stapje voor stapje het besef dat ze niet beter zou worden. In april 2013 kregen we de boodschap dat ze uitbehandeld was. We zagen in die tijd ook dat Marleen al heel veel verlies had aan haar lichaam, haar conditie en wat ze nog wel en vooral niet meer kon. Je groeit er dus ook wel naartoe in die boodschap. Marleen wilde elke dag nog plukken dus deden wij dat met haar, doen wat nog wel kon."
Hans: "Het is een lastige tegenstelling dat je aan de ene kant nog elke dag wilt plukken en van het mooie van het leven wilt genieten. Maar voor de achterblijvers is het ook belangrijk dat je met elkaar voorbereid op wat er gaat komen. De dood is voor de achterblijvers heel heftig, zij moeten verder met het leven."
