"Je wordt gelukkig door God ruimte te geven"
13 mei 2019In Bij Jorieke deelde Anneleen Koelmans maandag haar getuigenis. Toen ze 17 jaar was, ging ze naar Amerika om te studeren. Daar kwam ze tot geloof. Terwijl haar geloof groeide, was daar nog altijd de prestatiedrang. Door de druk van het werk, de ziekte van haar tweede kindje en de druk van presteren kwam ze in een burn-out terecht. Ze gooide haar leven radicaal om.
Gelukkig worden
Anneleen groeide op in Haaksbergen. Twee keer per jaar vierde ze Pasen en Kerst in de katholieke kerk in het Twentse dorp. "Ik dacht: iedereen weet toch wel dat God niet bestaat. Ik was wel bezig met levensvragen, over wat de zin van het leven is, daar was ik wel oprecht naar op zoek. Ik wilde dat weten, want ik wilde alles uit het leven halen. Ergens ervoer ik al onrust. Ik was erg bezig met de vraag: wat is het doel? Ik dacht: dat is gelukkig worden. Als je ergens heel goed in bent, goed kan presenteren, dan ervaar je heel veel geluk."
"Op een gegeven moment merk je dat het doen van dingen heel erg verweven is met presteren. Ik ontdekte dat als je zelf heel goed bent, dat je anderen bewust of onbewust naar beneden drukt. Je bent zo met jezelf en je eigen pad bezig, dat je geen oog hebt voor anderen. Ik zag wat de keerzijde was en dat je daardoor de verbinding kwijtraakt als alles heel competitief ingericht is."
Vrede
Bij de christelijke tieners in Amerika merkte Anneleen een bepaalde soort vrede waar ze jaloers op werd. "Ik dacht, dat wil ik ook. Wat moet ik doen om dat te krijgen? (...) Ik ging die meiden opzoeken en wilde meer van hen weten. Ik ging veel vragen stellen en reflecteerde waarom ik zelf nog niet gelukkig was. Ik ging mee naar de kerk en stelde ook daar veel vragen over. In de bieb ben ik uren bezig geweest met het lezen van boekjes van het boeddhisme en hindoeïsme. (...) Ik zei letterlijk in mijn bed: God, Allah of Energie, wie u ook bent, wilt u het me duidelijk maken? Dat was voor het eerst dat ik iets aan God vroeg."
"Ik kan me nog goed herinneren dat we een avond hadden met de jeugdgroep. Daar was een jongen die basketbalspeler was en zijn getuigenis vertelde. Hij zei: als ik niet meer kan presenteren en niet meer kan basketballen, dan nog houdt God van mij! Toen dacht ik: dat mis ik, die basis wil ik ook! Dat was indirect een antwoord op mijn prestatievraag. Je wordt gelukkig door God ruimte te geven in plaats van heel hard te werken."
Het hele gesprek met Anneleen Koelmans kun je hier terugluisteren.
Beeld: Groot Nieuws Radio
