Els ontdekte een diepere laag in haar geloof

Als kind was Els een heel gelovig meisje, ook haar geloof in God is altijd gebleven. Als jongvolwassene werd ze samen met haar man Ralph actief in de kerk. "Ik deed een heleboel, maar ik kon me steeds weer afvragen: doe ik het nou voor God? Dat stukje zekerheid, daar heb ik lang naar gezocht. Ik twijfelde niet aan God, maar aan mezelf."

Zelfbeeld

Hoe Els naar haarzelf keek, werd in de loop van de jaren steeds lastiger. "Ik had vaak het idee dat ik op een of andere manier tekort schoot. Ik spiegelde mezelf veel aan anderen", vertelt Els in Bij Jorieke. "Het voelde soms alsof ik nooit volwassen ben geworden. Bij iemand van dertig had ik soms het gevoel dat die veel volwassener over komt dan mij. Dat uitte zich in dat je weet wat je wil. Dat wist ik vaak niet. Ik liet dingen maar gebeuren, ook als ik dat eigenlijk niet wilde."

Naast problemen met het zelfbeeld kwam ook perfectionisme om de hoek kijken. "Ik wilde dingen goed doen. En als het niet goed ging, kon ik lang doortobben. Waarom heb ik dit of dat niet gedaan? Ik kon het niet goed loslaten. Naar de kinderen toe voelde ik me vaak tekort schieten. Vooral toen ze nog thuis woonden. Ze maakten dan vaak ruzie. Ik vond dat altijd heel lastig om daar mee om te gaan."

Hoofdpijn

De lichamelijke klachten kwamen vijftien jaar later. Dat varieerde van slecht slapen, moeilijk in slaap komen en veel hoofdpijn. "Op een gegeven moment kwam ik bijna elke ochtend met hoofdpijn uit bed. Ik was nooit uitgerust en kreeg steeds meer hartkloppingen. Het was zelfs eens zo erg dat ik dacht: nu ga ik dood. Ergens in je achterhoofd zit wel iets van dat het deel is van de overgang, maar omdat het zo heftig was, denk ik je dat er wel iets mis moet zijn. Uit de bloeduitslagen kwam dat mijn schildklier instabiel was, dus ging ik naar de internist." Maar overal werd Els gezond verklaard.

Down

"Ik was heel labiel en ik kon zomaar in huilen uitbarsten", vertelt Els. "Als Ralph thuiskwam en zei dat we onverwacht iets gingen doen 's avonds, sprongen de tranen al in mijn ogen omdat ik van plan was om te ontspannen. Eigenlijk was ik van nature altijd best wel vrolijk. Het is ook niet zo dat ik in al die jaren niet meer vrolijk was, maar over het geheel genomen was ik down en ging het niet langer. Ik denk dat het wel herkenbaar is voor veel vrouwen die denken: wat is er nu met mij aan de hand en waarom voel ik me zo beroerd?"

Els was de wanhoop nabij. "Ik wilde graag dat het anders werd. Mij werd mindfulness aangeraden, maar toen ik de oorsprong daarvan ontdekte, ben ik er snel weer mee gestopt. Toen gebeurde er opeens heel veel in een weekend. Opeens kwamen dingen binnen die ik al vaker had gehoord of gelezen die me dit keer heel erg aanspraken. Het was alsof God tegen me zei: 'Kom maar bij Mij, je hebt die mindfulness niet nodig. Je moet bij Mij zijn.' Mijn verlangen was er al veel langer, maar waarom het op dit moment kwam, weet ik niet. Ik kon het nu aan Hem geven."

Het hele gesprek met Els Oskam kun je hier terugluisteren.