Elise was depressief: wanneer komt de blijdschap weer?

Schaamte

Al langer zat Elise niet goed in haar vel. "Ik had veel last van hyperhidrose, van overmatig zweten. Er waren periodes in mijn leven dat het overheerste en ik schaamde me erg heel erg voor, ik deed er alles aan om het maar niet aan de buitenwereld te laten zien", vertelt Elise bij Groot Nieuws Radio. "In mijn hoofd was ik er continu mee bezig. Ik sprak er met niemand over. Voor mij was het heel moeilijk om over persoonlijke dingen te praten, dat was ik van huis uit niet zo gewend. Voor mij was het een groot geheim. Alleen mijn man wist ervan."

Een telefoongesprek met haar moeder werd heel bijzonder. "Dat gesprek is het begin geweest van veel meer gesprekken over hoe het vroeger bij ons thuis was, dat we niet echt over dingen praatten. Ik heb als kind van dichtbij een aantal zelfmoorden meegemaakt, waar niet over werd gepraat. Dat heeft heel veel impact op me gehad. Ik wist niet dat ik met dit gesprek een beerput opentrok. Er kwam heel veel naar boven, dat in de ogen kijken, daar heb je wel moed voor nodig. Ik had toen al voortdurend het gevoel dat er iets niet helemaal goed zat. Het gaat niet helemaal lekker zoals ik het zou willen."

Cactus

"Altijd dacht ik dat mijn zweetproblemen het issue was, en als dit opgelost was, zou ik me weer goed voelen. Dit is wel het punt geweest dat mijn depressie begon. Ik ging slecht slapen, was heel vaak somber en kreeg nog meer last van gedachten die ik niet wilde. Ik ging in therapie. Door een operatie werd de hyperhidrose veel minder, maar toen bleek dat de depressie bleef. Ik liep als een zombie door het huis en dacht: wanneer komt de blijdschap weer? Wanneer ga ik me weer goed voelen? Ik ervoer alleen maar negativiteit en donkerheid. Soms weken of maanden achter elkaar. Je zit in een tunnel en ziet geen licht aan het eind, alleen maar donkerheid."

Elise schreef haar verhaal op in het boek 'Woestijnregen'. De cover van het boek is op een bijzondere manier ontstaan. "Toen ik de kaft voor het eerst zag, schrok ik me kapot, want ik zag een cactus met een roze bloem. Dat is heel bijzonder, omdat mijn moeder een tijdje terug een droom kreeg waarin we samen naar een uitgebloeide cactus stonden te kijken. Ik wilde eigenlijk de cactus weggooien, maar mijn moeder zei dat ik hem niet moest weggooien, omdat er nog leven in zit, ze zag een roze bloem. Dat beeld is mij heel erg bijgebleven, omdat het zo over mij ging. Ik voelde me uitgedroogd en uitgebloeid. En dan stuurt de uitgever de kaft waar precies dat beeld op staat, daar krijg ik nog steeds kippenvel van."

Het hele gesprek met Elise Brouwer kun je hier terugluisteren.

Beeld: Mijn Focus Fotografie