Een leeg nest kan veel met je doen

Binnen een half jaar tijd vertrokken de twee kinderen van Els uit huis. "De jongste kreeg een aanbod voor een kamer, dat scheelde flink in de reistijd naar haar studie. Even later kondigde ook mijn zoon aan om te vertrekken. We wisten nog niet dat hij hiermee bezig was, dus het overviel me een beetje. We waren nog niet eens klaar met klussen in ons eigen huis, toen ik de studio van mijn zoon aan het verven was. (...) Gelukkig kwamen ze in het begon nog wel de weekenden thuis, dus het ging een beetje geleidelijk."

Balans vinden

Wat is het legenestsyndroom? Els van der Vlist: "Het is eigenlijk een psychische stoornis, daar valt het onder. Het is net als wanneer iemand een dagje somber is, niet meteen depressief is. Als je een beetje melancholisch of verdrietig bent omdat je kinderen het huis uit gaan, heb je niet meteen het legenestsyndroom. Dan heb je geen zin om op te staan of dingen te doen. Je krijgt te maken met vermoeidheid, somberheid en je ziet geen doel meer in het leven. Een jaar later heb je meestal de balans wel hervonden. Als het langer duurt, dan ga je richting een syndroom. Mijn advies is dan om hulp te zoeken."

Andere doelen

"Sommige ouders denken er niet over na dat hun kinderen ooit op zichzelf gaan wonen", vertelt Els. "Het helpt ook als je nog meer doelen in je leven hebt, of dat je kinderen je levensvervulling zijn. Je mag ze ook niet meer elk uur bellen, dat is niet wenselijk voor volwassen kinderen. Als je andere doelen in je leven hebt, dan is de klap minder groot."

"Zelf merk ik ook het dubbele gevoel: jammer, ze zijn de deur uit. Maar ook: er zijn ook leukere dingen. Je hebt minder was, minder te strijken en we kregen opeens geld van de energierekening terug. Je hebt ook mensen die hun kinderen bijna de deur uit moeten zetten, omdat ze geen aanstalten maken om weg te gaan. Ik ben heel erg van alles bespreken. In mijn geval is het makkelijk gegaan: we hebben alles besproken met de kinderen. Je kunt dus rustig zeggen: als je thuis blijft wonen, dan verwacht ik dat je je als volwassene gedraagt."

"Wij hadden het geluk dat we nog druk bezig waren met ons huis. Maar opeens zit je samen aan tafel en daarna op de bank. Dan ben je met twee mensen best snel klaar met het gesprek. Daarvoor praatten we met zijn vieren door elkaar heen en had iedereen verhalen", vertelt Els van der Vlist. "Dat was weer even zoeken naar balans."

Scheiden

"Er bestaat ook zoiets als de legenestscheiding. Dat vind ik heel triest en kan ermee te aken hebben dat je het vol hebt gehouden voor de kinderen en daarna besluit om apart verder te gaan. Bij ons is er ook zo'n periode geweest, dat ik dacht: ik wacht tot ze meerderjarig zijn en dan is het klaar. Zover is het gelukkig niet gekomen. Het was een soort emotionele verwijdering. je bent druk met werk, kerkenwerk, het opvoeden van de kinderen. Dan ben je als partners een soort bedrijf. Dan loopt het wel, maar je vindt elkaar niet meer op emotioneel gebied omdat je daar geen prioriteit aan geeft. Dan raak je elkaar kwijt. Ik zeg altijd: in een bepaalde periode van je leven moet je niet teveel vrijwilligerswerk in de kerk willen, maar prioriteit geven aan elkaar."

Het hele gesprek met Els van der Vlist kun je hier terugluisteren.

Beeld: Groot Nieuws Radio